Nieuws en pers

Sid Vicious zou nooit geloven hoeveel zijn oude kleren waard waren en dat vervalsers er alles aan zouden doen om ze te vervalsen.
Niet lang geleden verwierven de in Londen wonende popcultuurhistoricus Paul Gorman, auteur van The Life and Times of Malcolm McLaren: A Biography en Rock Fashion-veilingmeester Paul Gorman een stuk van Marr.Overhemd van Malcolm McLaren.Vivienne Westwood's Seditionaries label, circa 1977, voor evaluatie.
Het is gemaakt van mousseline en heeft een direct herkenbare graphic van kunstenaar Jamie Reid voor de mouwen van de single 'Anarchy in the UK' van de Sex Pistols.
Als het waar is, zal het een mooie prijs opleveren op een veiling. Op een Bonhams-veiling in mei werd een parachuteshirt van Mr. McLaren en Ms. Westwood uit 1977 verkocht voor $ 6.660, samen met een zeldzame zwart-rode mohair trui geborduurd met een schedel en crossbones en "Sex Pistols" No Future "Lyrics" wordt verkocht voor $ 8.896.
De heer Gorman was er echter niet van overtuigd dat het shirt dat hij evalueerde was wat de eigenaar beweerde.
'Moslim is op sommige plaatsen achterhaald,' zei meneer Gorman. 'Maar elders was de stof nog te vers.De inkt was niet van kwaliteit uit de jaren 70 en drong niet door in de stof.”Gevraagd naar de herkomst, haalde de verkoper het stuk uit het veilinghuis en zei dat het vervolgens onderhands werd verkocht. "Er is maar één soortgelijk shirt in de museumcollectie," zei Gorman, "en ik denk dat dat ook twijfelachtig is."
Welkom in de rare en lucratieve wereld van neppunk. In de afgelopen 30 jaar hebben ze zich voorgedaan als handgemaakt met originele ontwerpen met S-en-M en vuile afbeeldingen, innovatieve snitten en bandjes, militaire overtollige patronen, tweeds en latex - Sid Vicious en zijn collega's in Anarchy Wat beroemd werd in het tijdperk van de ideologie, is een groei-industrie geworden.
"Ik krijg elke maand verschillende e-mails met de vraag of iets echt is", zegt Steven Philip, modearchivaris, verzamelaar en adviseur. "Ik ga er niet bij betrokken zijn.Mensen kopen dwazen goud.Er zijn altijd 500 vervalsingen voor een echte.”
Al een halve eeuw openen de heer McLaren en mevrouw Westwood hun tegencultuurboetiek, Let It Rock, op 430 King's Road, Londen. Die winkel, nu bekend als Worlds End, is de geboorteplaats van straatmode. De eigenaren zijn de ontwerpers die de de punkscene.
In de daaropvolgende 10 jaar werd de winkel omgevormd tot Sex and Seditionaries, met een uiterlijk en geluid dat verreikende effecten had en daarom verzamelbaar was. "Afzonderlijke items zijn erg schaars vanwege een aantal factoren", zegt Alexander Fury, auteur van "Vivienne Westwood Catwalk." "Hun productietijden zijn kort, de kleding is duur en mensen hebben de neiging ze te kopen en te dragen totdat ze uit elkaar vallen."
De artistiek directeur van Dior en Fendi, Kim Jones, heeft veel origineel werk en is van mening dat “Westwood en McLaren de blauwdruk voor moderne kleding hebben gecreëerd.Het waren visionairs', zegt hij.
Veel musea verzamelen deze dingen ook. Michael Costiff, socialite, interieurontwerper en curator van het Wereldarchief voor Dover Street Market Stores, was een vroege klant van de heer McLaren en mevrouw Westwood. De 178 outfits die hij samen met zijn vrouw Gerlinde, bevinden zich nu in de collectie van het Victoria and Albert Museum, dat de collectie van de heer Costiff in 2002 voor £ 42.500 kocht van het National Art Collection Fund.
De waarde van vintage McLaren en Westwood maakt ze een doelwit voor modepiraten. Op het meest voor de hand liggende niveau zijn replica's online beschikbaar en direct en goedkoop verkocht, zonder misleiding - gewoon een bekende afbeelding op een eenvoudig t-shirt.
"Dit stuk heeft een achtergrond in de kunstwereld", zegt Paul Stolper, een in Londen gevestigde galeriehouder wiens enorme collectie originele punkwerken zich nu in het Metropolitan Museum of Art bevindt. Guevara of Marilyn wordt uiteindelijk overgedragen via onze cultuur.Sex Pistols definiëren een tijdperk, dus beelden worden constant gereproduceerd.”
Dan zijn er de meer voor de hand liggende vervalsingen, zoals het goedkope Fruit of the Loom-t-shirt met een gekruisigde Mickey Mouse, of de "SEX original" bondageshort van $ 190 van A Store Robot in Tokio die gemakkelijk herkenbaar is als niet-origineel, vanwege de nieuwe stof en het feit dat deze stijl in de jaren 70 nooit echt is gemaakt. De Japanse markt wordt overspoeld met vervalsingen.
Vorig jaar vond de heer Gorman een kledingstuk genaamd "Vintage Seditionaries Vivienne Westwood 'Charlie Brown' White T-Shirt" op eBay in het VK, dat hij als case study kocht voor £ 100 (ongeveer $ 139).
"Het is een interessant voorbeeld van namaak," zei hij. "Het heeft nooit bestaan.Maar de toevoeging van de 'Destruction'-slogan en de aanval van het proberen om het geliefde stripfiguur op een tegenculturele manier te gebruiken, leidden de benadering van McLaren en Westwood.Ik gebruik de professional. De printers hebben bevestigd dat de inkten modern zijn, net als het stiksel van de T-shirts.”
De weduwe van de heer McLaren, Young Kim, heeft de afgelopen jaren hard gewerkt om zijn nalatenschap en nalatenschap te behouden. "Ik ging in 2013 naar het Metropolitan Museum om hun collectie te inspecteren", zei mevrouw King. "Ik was geschokt toen ik ontdekte dat de meeste van ze waren nep.De originele kleding was klein.Malcolm zorgde ervoor dat ze bij hem en Vivienne pasten.Veel van de kleding in de Met was enorm en paste bij de pre-punkers van nu.”
Er zijn andere tekenen. 'Ze hebben een tweed en leren broek, die zeldzaam en authentiek zijn', zei mevrouw King. 'Ze hebben toevallig een tweede paar, dat is nep.Het stiksel zit aan de bovenkant van de tailleband, niet aan de binnenkant, zoals bij een goed gemaakt kledingstuk.En de D-ring is zo nieuw.”
Het werk in de Met's 2013 "Punk: From Chaos to Haute Couture"-tentoonstelling trok enige aandacht nadat mevrouw King en meneer Gorman publiekelijk commentaar hadden geleverd op de vermeende vervalsingen en veel van de inconsistenties van de show.
Maar er zijn vragen over het werk dat acht jaar eerder het museum was binnengekomen. Voorbeelden zijn het bondagepak dat prominent aanwezig was in de "Anglomania"-show van 2006, toegeschreven aan de in Londen gevestigde antiekhandelaar Simon Easton, en vintage Westwood en McLaren-verhuurbedrijf Punk Pistol Collection, die stylisten en filmmakers leverde, en de Iraakse Mr. Stone uit 2003 en zijn zakenpartner, Gerald Bowey, richtten het museum online op. Op een gegeven moment stopte het museum met het opnemen van de pakken als onderdeel van zijn collectie.
"In 2015 werd vastgesteld dat twee McLaren-Westwood-stukken in onze collectie namaak waren", zegt Andrew Bolton, hoofdconservator van het Metropolitan Costume Institute. "De werken werden vervolgens teruggestuurd.Ons onderzoek op dit gebied gaat door.”
De heer Gorman stuurde de heer Bolton verschillende e-mails waarin hij zei dat andere werken in de serie problemen hadden, maar de heer Gorman zei dat de heer Bolton niet langer op hem reageerde. Een woordvoerster van het Kostuuminstituut zei dat de stukken meer dan eens door experts waren geïnspecteerd. Bolton weigerde verder commentaar te geven op dit artikel.
De heer Easton, die niet wilde reageren op dit artikel, zei per e-mail dat de heer Bowie namens hem sprak, maar zijn naam is onuitwisbaar in de neppunklegende. In de loop der jaren is zijn PunkPistol.com-site, die in 2008 werd gearchiveerd, door velen beschouwd als een betrouwbare archiefbron voor originele ontwerpen van McLaren en Westwood.
De heer Bowie zei echter dat ondanks hun inspanningen om de collectie te valideren, "de lukrake manier waarop de kleding oorspronkelijk werd bedacht, geproduceerd en vervolgens gereproduceerd, dit belemmerde.Vandaag de dag, zelfs met veilingcataloguslijsten, ontvangstbewijzen en in sommige gevallen van Westwood's certificering, zijn deze kledingstukken nog steeds controversieel."
Op 9 september 2008 werd de heer McLaren voor het eerst geïnformeerd over de omvang van de fraude rond hem en mevrouw Westwood via een anonieme e-mail die door de heer Gorman werd doorgestuurd voor dit artikel en geverifieerd door mevrouw Kim.
“Cheaters wake up to fakes!” reads the subject line, and the sender is only identified as “Minnie Minx” from deadsexpistol@googlemail.com.A number of people from the London fashion industry have been accused of conspiracy in the email, which also refers to a 2008 court case involving Scotland Yard.
"Naar aanleiding van rapporten viel de politie huizen in Croydon en Eastbourne binnen, waar ze rollen met agitatoretiketten vonden", aldus de e-mail. "Maar wie zijn deze nieuwe grappenmakers?Welkom meneer Grant Howard en meneer Lee Parker.”
Grant Champkins-Howard, nu een DJ onder de alias Grant Dale, en Lee Parker, een loodgieter, werden in juni 2010 berecht voor Kingston Crown Court, zei rechter Susan Matthews.Het zijn 'ouderwetse leugenaars'. Hun eigendom werd inderdaad in 2008 overvallen door de Metropolitan Arts and Antiquities Fraud Squad en nam een ​​lading vermeende neppe McLaren- en Westwood-kleding en aanverwante materialen in beslag, evenals 120 vervalste Banksy-afdrukken.
De twee werden later schuldig bevonden aan het vervalsen van het werk van Banksy.McLaren, de enige maker van de originele Sex and Seditionaries-kledingstukken die bereid was te getuigen, werd gevraagd om de in beslag genomen items te onderzoeken en aanwijzingen te geven dat de kledingstukken nep waren: onjuiste maat van stencilletters, inconsistente stoffen, gebruik van YKK in plaats van Lightning-ritssluitingen , onjuiste grafische nevenschikking en geverfd oud wit T-shirt.
"Hij was woedend", zei mevrouw King. "Hij voelde zich heel sterk over het beschermen en verdedigen van zijn werk.Het was hem dierbaar.”Nadat de samenwerking tussen de heer McLaren en mevrouw Westwood in 1984 stukliep, was er al lang een hoog aanzien tussen de twee. Het geschil werd nooit opgelost en de spanning creëerde een vacuüm voor vervalsers.
De heer Howard en de heer Parker kregen voorwaardelijke straffen in de Banks-zaak, maar de valse kledingzaak werd geseponeerd toen de heer McLaren stierf in 2010 omdat hij een kroongetuige was voor de vervolging in het veld.
Het blijkt echter dat de familie van mevrouw Westwood per ongeluk de neppunkindustrie heeft gecreëerd of aangewakkerd. Westwood, die in 1994 zijn eigen ondergoedzaak opende.
"We hebben het kippenbot T-shirt en het 'Venus' T-shirt nagemaakt," zei de heer Corré. "Ze werden bestempeld als replica's in beperkte oplage, geproduceerd in een beperkt aantal van 100 stuks en vervolgens verkocht aan de Japanse markt .”Vóór deze gedetailleerde en dure replica's waren reproducties van werken beperkt tot de voor de hand liggende zeefdrukken op groothandel T-shirts Printing, de productiesnelheid is snel en de prijs is vrij goedkoop.
De heer Corré zei dat Vivienne Westwood de reproducties in licentie heeft gegeven.McLaren was boos. In een e-mail van 14 oktober 2008 aan een groep waaronder journalist Steven Daly, schreef de heer McLaren: “Wie heeft hen toegestaan ​​dit te doen?Ik zei tegen Joe dat hij onmiddellijk moest stoppen en hem moest schrijven. Ik ben boos.”
De heer Corré, die onlangs directeur werd van de Vivienne Foundation, "gebruikt het auteursrecht van haar werk op een medelevende manier om fondsen te werven voor verschillende doelen."Hij zei dat hij zou onderzoeken hoe namaak te 'beëindigen'. Mevrouw King blijft vechten voor de erfenis van de heer McLaren en gelooft dat hij herhaaldelijk wordt weggevaagd uit zijn eigen geschiedenis.
De punkpistoolhandel van de heer Easton en de heer Bowey blijft het werk van mevrouw Westwood en de heer McLaren verkopen via de Etsy-winkel SeditionariesInTheUK, waarvan de meeste voorzien zijn van een certificeringsbrief van de Vivienne Westwood Company, ondertekend, ontworpen en gearchiveerd door Murray Blewett. Deze omvatten gestreepte overhemden met Peter Pan-kragen en omgekeerde zijden Karl Marx-patches, en Levi's-geïnspireerde katoenen rubberen jacks.
Het internet is niet zo streng als de meeste veilinghuizen, en ze wilden niet reageren op dit artikel, maar zeiden dat ze alleen werken vertegenwoordigen met een kogelvrije herkomst, dat wil zeggen foto's van de eigenaar die de kleding droeg in de jaren '70.
"Het is belangrijk om te begrijpen dat veel slachtoffers van namaak gewillige slachtoffers zijn", zei de heer Gorman. "Ze willen echt geloven dat ze deel uitmaken van het oorspronkelijke verhaal.Dat is waar mode om draait, nietwaar?Het wordt allemaal gedreven door verlangen.”