Nieuws en pers

Sid Vicious zou nooit geloven hoeveel zijn oude kleren waard waren en dat vervalsers hun uiterste best zouden doen om ze na te maken.
Nog niet zo lang geleden kochten de in Londen gevestigde popcultuurhistoricus Paul Gorman, auteur van The Life and Times of Malcolm McLaren: A Biography, en rockmode-veilingmeester Paul Gorman een stuk van Marr. Overhemd van Malcolm McLaren. Vivienne Westwood's Seditionaries-label, circa 1977, ter evaluatie.
Het is gemaakt van mousseline en heeft een direct herkenbare graphic van kunstenaar Jamie Reid op de mouwen van de single 'Anarchy in the UK' van de Sex Pistols.
Als het waar is, zal het op een veiling een mooie prijs opleveren. Op een Bonhams-veiling in mei werd een parachuteshirt van de heer McLaren en mevrouw Westwood uit 1977 verkocht voor $ 6.660, samen met een zeldzame zwarte en rode mohair trui geborduurd met een doodskop en crossbones en “Sex Pistols” No Future “Lyrics” worden verkocht voor $ 8.896.
De heer Gorman was er echter niet van overtuigd dat het shirt dat hij aan het beoordelen was, was wat de eigenaar beweerde.
“Moslim is op sommige plaatsen verouderd”, zei de heer Gorman. “Maar elders was de stof nog te vers. De inkt was niet van de kwaliteit uit de jaren 70 en verspreidde zich niet in de stof.” Toen hem werd gevraagd naar de herkomst, haalde de verkoper het stuk uit het veilinghuis en zei dat het vervolgens particulier werd verkocht. 'Er is maar één soortgelijk shirt in de museumcollectie,' zei Gorman, 'en dat vind ik ook twijfelachtig.'
Welkom in de vreemde en lucratieve wereld van neppunk. De afgelopen 30 jaar hebben we ons voorgedaan als handgemaakt met originele ontwerpen met S-en-M en vieze graphics, innovatieve snitten en bandjes, militaire overtollige patronen, tweeds en latex – Sid Vicious en zijn collega's in Anarchy Wat beroemd werd in het tijdperk van de ideologie – is een groei-industrie geworden.
“Elke maand krijg ik verschillende e-mails met de vraag of iets echt is”, zegt Steven Philip, modearchivaris, verzamelaar en adviseur. “Ik ga er niet bij betrokken zijn. Mensen kopen dwazengoud. Er zijn altijd 500 vervalsingen voor een echte.”
Een halve eeuw lang hebben de heer McLaren en mevrouw Westwood hun tegencultuurboetiek geopend, Let It Rock, aan King's Road 430 in Londen. Die winkel, nu bekend als Worlds End, is de geboorteplaats van straatmode. De eigenaren zijn de ontwerpers die de mode hebben gedefinieerd de punkscene.
In de daaropvolgende tien jaar werd de winkel getransformeerd in Sex and Seditionaries, waardoor een uiterlijk en geluid werd geïntroduceerd dat verreikende effecten had en daarom verzamelbaar was. “Afzonderlijke items zijn erg schaars vanwege een aantal factoren”, zegt Alexander Fury, auteur van “Vivienne Westwood Catwalk.” “Hun productietijden zijn kort, de kleding is duur, en mensen hebben de neiging ze te kopen en te dragen totdat ze uit elkaar vallen.”
De artistiek directeur van Dior en Fendi, Kim Jones, heeft veel origineel werk en is van mening dat “Westwood en McLaren de blauwdruk voor moderne kleding hebben gecreëerd. Het waren visionairs”, zegt hij.
Veel musea verzamelen deze dingen ook. Michael Costiff, socialite, binnenhuisarchitect en curator van het Wereldarchief voor Dover Street Market Stores, was een vroege klant van de heer McLaren en mevrouw Westwood. De 178 outfits die hij samen met zijn vrouw Gerlinde verzamelde, bevinden zich nu in de collectie van het Victoria and Albert Museum, dat de collectie van de heer Costiff in 2002 voor £ 42.500 kocht van het National Art Collection Fund.
De waarde van vintage McLaren en Westwood maakt ze tot een doelwit voor modepiraten. Op het meest voor de hand liggende niveau zijn replica's online beschikbaar en direct en goedkoop verkocht, zonder misleiding – gewoon een bekende afbeelding op een eenvoudig t-shirt.
“Dit stuk heeft een achtergrond in de kunstwereld”, zegt Paul Stolper, een in Londen gevestigde galeriehouder wiens enorme collectie originele punkwerken zich nu in het Metropolitan Museum of Art bevindt.” Een paar afbeeldingen uit een bepaalde periode, zoals Che Guevara of Marilyn worden uiteindelijk via onze cultuur overgedragen. Sex Pistols definiëren een tijdperk, dus beelden worden voortdurend gereproduceerd.”
Dan zijn er nog de meer voor de hand liggende vervalsingen, zoals het goedkope Fruit of the Loom t-shirt met een gekruisigde Mickey Mouse, of de $190 “SEX original” bondage shorts van A Store Robot in Tokio die gemakkelijk als niet-origineel kunnen worden geïdentificeerd. de nieuwe stof en het feit dat deze stijl in de jaren zeventig nooit echt is gemaakt. De Japanse markt wordt overspoeld met namaakartikelen.
Vorig jaar vond de heer Gorman op eBay in Groot-Brittannië een kledingstuk met de naam 'Vintage Seditionaries Vivienne Westwood 'Charlie Brown' White T-Shirt', dat hij als case study kocht voor £ 100 (ongeveer $ 139).
“Het is een interessant voorbeeld van namaak,” zei hij. “Het heeft nooit bestaan. Maar de toevoeging van de slogan 'Destruction' en de pogingen om het geliefde stripfiguur, afgebeeld op een tegenculturele manier, te gebruiken, waren bepalend voor de aanpak van McLaren en Westwood. Ik gebruik de professional. De drukkers hebben bevestigd dat de inkten modern zijn, net als het stiksel van de T-shirts.”
De weduwe van de heer McLaren, Young Kim, heeft door de jaren heen hard gewerkt om zijn nalatenschap en nalatenschap te behouden. “Ik ging in 2013 naar het Metropolitan Museum om hun collectie te inspecteren”, zei mevrouw King. “Ik was geschokt toen ik ontdekte dat de meeste ze waren nep. De originele kleding was klein. Malcolm zorgde ervoor dat ze bij hem en Vivienne pasten. Veel van de kleding bij de Met was enorm groot en paste bij de pre-punks van vandaag.
Er zijn nog andere tekenen. 'Ze hebben een tweed- en leren broek, die zeldzaam en authentiek zijn,' zei mevrouw King. 'Ze hebben toevallig een tweede paar, die nep is. Het stiksel bevindt zich aan de bovenkant van de tailleband en niet aan de binnenkant, zoals bij een goed gemaakt kledingstuk. En de D-ring is zo nieuw.”
Het werk in de tentoonstelling 'Punk: From Chaos to Haute Couture' uit 2013 van de Met trok enige aandacht nadat mevrouw King en de heer Gorman publiekelijk commentaar hadden geleverd op de vermeende vervalsingen en veel van de inconsistenties van de show.
Maar er zijn vragen over het werk dat acht jaar eerder het museum was binnengekomen. Voorbeelden hiervan zijn het bondagepak dat prominent aanwezig was in de show ‘Anglomania’ uit 2006, toegeschreven aan de in Londen gevestigde antiekhandelaar Simon Easton, en het vintage verhuurbedrijf Punk van Westwood en McLaren. Pistol Collection, dat stylisten en filmmakers leverde, en de Iraakse Mr. Stone en zijn zakenpartner Gerald Bowey uit 2003 richtten het museum online op. Op een gegeven moment stopte het museum met het opnemen van de pakken als onderdeel van zijn collectie.
“In 2015 werd vastgesteld dat twee McLaren-Westwood-stukken in onze collectie nep waren”, zegt Andrew Bolton, hoofdconservator van het Metropolitan Costume Institute. “De werken werden vervolgens teruggegeven. Ons onderzoek op dit gebied is nog gaande.”
De heer Gorman stuurde de heer Bolton verschillende e-mails waarin hij zei dat andere werken in de serie problemen hadden, maar de heer Gorman zei dat de heer Bolton niet langer op hem reageerde. Een woordvoerster van het Costume Institute zei dat de stukken meer dan eens door experts waren geïnspecteerd. Bolton weigerde verder commentaar te geven op dit artikel.
De heer Easton, die geen commentaar wilde geven op dit artikel, zei per e-mail dat de heer Bowie namens hem sprak, maar zijn naam is onuitwisbaar in de nep-punklegende. Door de jaren heen is zijn PunkPistol.com-site, die in 2008 werd gearchiveerd, door velen beschouwd als een betrouwbare archiefbron voor originele McLaren- en Westwood-ontwerpen.
De heer Bowie zei echter dat ondanks hun inspanningen om de collectie te valideren, “de lukrake manier waarop de kleding oorspronkelijk werd bedacht, geproduceerd en vervolgens gereproduceerd, dit belemmerde. Tegenwoordig zijn deze kledingstukken, zelfs met vermeldingen in de veilingcatalogi, ontvangstbewijzen en in sommige gevallen door de certificering van Westwood, nog steeds controversieel.”
Op 9 september 2008 werd de heer McLaren voor het eerst op de hoogte gebracht van de omvang van de fraude rondom hem en mevrouw Westwood via een anonieme e-mail die door de heer Gorman werd doorgestuurd voor dit artikel en werd geverifieerd door mevrouw Kim.
“Cheaters wake up to fakes!” reads the subject line, and the sender is only identified as “Minnie Minx” from deadsexpistol@googlemail.com.A number of people from the London fashion industry have been accused of conspiracy in the email, which also refers to a 2008 court case involving Scotland Yard.
“Naar aanleiding van berichten deed de politie een inval in huizen in Croydon en Eastbourne, waar ze rollen agitatorlabels vonden”, aldus de e-mail. “Maar wie zijn deze nieuwe grappenmakers? Welkom, meneer Grant Howard en meneer Lee Parker.’
Grant Champkins-Howard, nu een DJ onder de alias Grant Dale, en Lee Parker, een loodgieter, werden in juni 2010 berecht bij Kingston Crown Court, zei rechter Susan Matthews. Het zijn ‘ouderwetse leugenaars’. Hun eigendommen werden inderdaad in 2008 overvallen door de Metropolitan Arts and Antiquities Fraud Squad en er werd een zending vermeend valse McLaren- en Westwood-kleding en aanverwante materialen in beslag genomen, evenals 120 valse Banksy-prints.
De twee werden later schuldig bevonden aan het vervalsen van Banksy's werk. McLaren, de enige maker van de originele Sex and Seditionaries-kledingstukken die bereid was te getuigen, werd gevraagd de in beslag genomen items te onderzoeken en aanwijzingen te geven dat de kledingstukken namaak waren: onjuiste maat stencilbelettering, inconsistente stoffen, gebruik van YKK in plaats van ritsen van het Lightning-merk , onjuiste grafische nevenschikking en geverfd oud wit T-shirt.
‘Hij was woedend’, zei mevrouw King. ‘Hij voelde zich heel sterk over het beschermen en verdedigen van zijn werk. Het was waardevol voor hem.” Nadat de samenwerking tussen de heer McLaren en mevrouw Westwood in 1984 mislukte, bestond er al lang een hoog profiel tussen de twee. Het geschil werd nooit opgelost en de spanning creëerde een vacuüm voor vervalsers.
De heer Howard en de heer Parker kregen voorwaardelijke straffen in de Banks-zaak, maar de nepkledingzaak werd geseponeerd toen de heer McLaren in 2010 stierf omdat hij een kroongetuige was voor de vervolging in het veld.
Het blijkt echter dat de familie van mevrouw Westwood onbedoeld de nep-punkindustrie heeft gecreëerd of aangewakkerd. “Ik heb beperkte edities gemaakt van een aantal vroege ontwerpen om geld in te zamelen voor de lancering van de Agent Provocateur”, zegt Joe Corré, zoon van de heer McLaren en mevrouw. Westwood, die in 1994 zijn eigen ondergoedbedrijf opende.
“We hebben het kippenbot-T-shirt en het ‘Venus’-T-shirt opnieuw gemaakt,” zei de heer Corré. “Ze werden bestempeld als replica’s in beperkte oplage, geproduceerd in een beperkt aantal van 100 stuks en vervolgens verkocht aan de Japanse markt .” Vóór deze gedetailleerde en dure replica's waren reproducties van werken beperkt tot de voor de hand liggende zeefdrukken op groothandel T-shirts. De productiesnelheid is snel en de prijs is vrij goedkoop.
De heer Corré zei dat Vivienne Westwood de reproducties in licentie had gegeven. McLaren was boos. In een e-mail van 14 oktober 2008 aan een groep waaronder journalist Steven Daly schreef de heer McLaren: “Wie heeft hen dit toegestaan? Ik zei tegen Joe dat hij onmiddellijk moest stoppen en hem moest schrijven. Ik ben boos.
De heer Corré, die onlangs directeur is geworden van de Vivienne Foundation, “gebruikt het auteursrecht op haar werk op een meelevende manier om geld in te zamelen voor verschillende goede doelen.” Hij zei dat hij zou onderzoeken hoe er een einde kan worden gemaakt aan namaak. Mevrouw King blijft vechten voor de nalatenschap van de heer McLaren en gelooft dat hij herhaaldelijk uit zijn eigen geschiedenis wordt weggevaagd.
De punkpistolenhandel van de heer Easton en de heer Bowey blijft het werk van mevrouw Westwood en de heer McLaren verkopen via de Etsy-winkel SeditionariesInTheUK, waarvan de meeste een certificeringsbrief van de Vivienne Westwood Company dragen, ondertekend, ontworpen en gearchiveerd door Murray Blewett. Deze omvatten gestreepte overhemden met Peter Pan-kragen en omgekeerde zijden Karl Marx-patches, en op Levi's geïnspireerde jassen van katoen-rubber.
Het internet is niet zo streng als de meeste veilinghuizen, en ze wilden geen commentaar geven op dit artikel, maar zeiden dat ze alleen werken vertegenwoordigen met een kogelvrije herkomst, dat wil zeggen foto's van de eigenaar die de kleding droeg in de jaren zeventig.
“Het is belangrijk om te begrijpen dat veel slachtoffers van namaak gewillige slachtoffers zijn”, zei de heer Gorman. “Ze willen echt geloven dat ze deel uitmaken van het oorspronkelijke verhaal. Dat is waar mode om draait, nietwaar? Het wordt allemaal gedreven door verlangen.”